Bogor, Bandung, Yogjakarta

Dag 2, 3, 4 en 5

's Avonds in Bogor gaan we iets te eten zoeken. We slapen in een soort Getto buurtje in het Hotel, echt super veilig voel ik mij hier niet. Als we het zijstraatje uitlopen staan er alleen maar eettentjes en kraampjes met kleding, als ze ons zien denken ze, hee toeristen, iedereen roept naar ons of laat z'n kleding zien (die hij wil verkopen dan). Het begint iets te regenen, als we op de hoofdweg aankomen dan toeteren weer die groene busjes, ze blijven bij je rijden en toeteren totdat je ja of nee zegt. Er staat een jongen op de stoep waar wij lopen, ze krijgen geld als ze ons in zo'n busje kunnen smokkelen. Hij doet z'n hand tegen de lantaarnpaal waardoor ik niet meer verder kan lopen, als Talitha honger heeft, is ze niet zo vrolijk. Hij ziet m'n blik en laat z'n arm los. Alsnog zullen de mensen hier je niks aan doen, dat weet ik gewoon. Je ziet ook weinig criminaliteit of dat er politie in actie moet komen.
Op de weg krijgen de verkeersregelaars ook geld in hun handen gedrukt wanneer ze door mogen rijden. Het begint harder te regenen, we lopen over een soort loopbrug over de weg waar je droog loopt. We zien nergens leuke eettentjes en op straat eten doen we nog niet. Het begint echt te hozen. We zagen de KFC, dat is voor vanavond even de enige mogelijkheid. Kleine schattige jongetjes lopen met paraplu's je tegemoet, maar wij zijn niet suiker. We lopen in de stromende regen naar binnen. Ook hier zien we alleen maar locals zitten, ik denk de rijkere, want anders kun je zelfs de KFC niet betalen, ook al ben ik weer 1,40 euro kwijt. Buiten zitten we op een stoeprand, even bedenken hoe we in de stromende regen bij het hotel kunnen komen. We lopen naar een groen busje, het hotel waar we zitten is maar op 5min loopafstand, de jongen die ons erin probeer te lozen krijgt geld in z'n handen gedrukt. Hij zegt voor 50.000 rp, normaal betalen we maar 6000, wij zeggen no way en lopen weg, dan maar weer lopend in de stromende regen. Onderweg komen we volwassenen en kinderen tegen die paraplu's en poncho's verkopen. Er valt niet veel te beleven en ik voel me ook niet echt fijn met de mensen om je heen die naar je roepen en spullen willen verkopen. Als we bij het hotel zitten, zien we een rat lopen, we zullen er vast meer zien deze vakantie.
De volgende ochtend na een korte nacht, want ik kon niet slapen (in een andere omgeving en een beetje een getto wijk) gaan we ontbijten. Meteen zijn de mannen van de toeristen informatie er weer, ik ben net uit bed, geen goed idee haha. Als we aan tafel zitten komt z'n collega eraan, we zeggen dat we net wakker zijn. Er is alleen keus in warm eten, vind ik helemaal niet erg. Er is geen melk voor de koffie, dus is hij sterk, maar koffie is koffie. Er is wel brood en dat laten we roosteren, we smeren er boter op die er staat, maar dat stinkt zo erg dat we het laten staan. Ik stuur een lang appje naar m'n vriendje voordat we gaan. Zijn ouders zijn net terug uit Australië, bij hun oudste zoon vandaan en ik ben nu weg.
We pakken onze Backpacks en daybag in en zoeken een groen busje. Weer zijn we de enige buitenlanders op straat, maar voel me nu fijner dan de avond ervoor! We gaan naar Bandung, zo leuk! Ik zeg duidelijk tegen de man in het groene busje: bis stasiun Bandung, voordat we weer verkeerd gaan. Het was al moeilijk voor mij om in het busje te komen.. nu nog met een backpack van 60 liter. We komen aan bij het bis stasiun en wat toevallig, de bus staat al klaar. Mensen lopen meteen naar ons toe en zien weer aan me dat ik half ben en vragen er meer over, toch wel leuk dat ze het kunnen zien. De mannetjes moeten lachen en ik zeg: wat? Nu wil ik het weten ook. Ze lachen omdat ik zo lang ben, en bedankt! Ze vragen hoe lang ik ben. We worden naar een plekje in de bus gewezen. Ze zeggen dat het 3,5 uur duurt, We gaan er maar even vanuit dat dat wel 5 uur gaat worden, want we lazen overal dat er wel eens file kon staan. Een kaartje is 65.000 pp, dus voor 4,55 euro komen we in Bandung. In de bus staan er muzikanten. Eén man wil zingen, maar hij is zo schor dat ze met z'n allen in de lach schieten. Ook mannetjes die eten aan je willen verkopen of technische snufjes voor je telefoon, nou ik hoop niet dat ze de hele weg mee rijden. Om 10.00 uur rijden we weg. In het begin kon de bus flink doorrijden, maar al snel zitten we in een enorme file en na elke 10 kilometer is er wel dat je tol moet betalen, omdat we stapvoets rijden zien we de dorpjes goed en de huisjes. Je ziet hoe primitief de mensen wonen, hele gezinnen in kleine huisjes die bijna uit elkaar vallen en soms in Nederland willen we meer meer meer en zijn we met wat we al hebben niet tevreden, raar eigenlijk! We mogen echt zo blij zijn dat we alleen al een goed dak boven onze hoofd hebben, normaal toilet en een zacht bedje, want ik denk dat die mensen gewoon op de harde vloer slapen. Ook dat we al wat om onze voeten hebben, want de meeste lopen ook op blote voeten. Of de kindjes hebben te grote schoenen aan, zodat ze er jaren mee kunnen doen. Voor mijn gevoel is de file wel 60 km lang.
Als we na een paar uur een stoppen, na 5 uur rijden, denken we dat we er al zijn, we pakken onze backpacks, mensen staren ons aan, maar kunnen geen Engels. Als ik al zoek naar een taksi, heeft Sanne iemand gevonden die Engels kan, hij zegt dat dit een pauze is en we nog 2 uur moeten rijden. Dat was even balen, maar het is niet anders. Als we bij het toilet aankomen, dan maken we weer rechtsomkeert. Dan maar even wachten. Wanneer ik weer in de bus stap, zie ik ineens een haan liggen, hij ligt stil en daarna beweegt hij weer. Sanne zei al eerder in de bus, ik hoor een kip, maar ik zei dat kan toch niet? De haan is best groot. Nog 2 uur rijden, met een mooi uitzicht van rijstvelden en thee plantages, zijn we er eindelijk. We stappen nog niet uit de bus of er staan al 6 taksi chauffeurs om ons heen te praten of we mee willen. Ik wil eerst uitstappen en me oriënteren en gewoon laten bezinken dat ik in Bandung ben, waar m'n familie heeft gewoond. We laten de mannen beteuterd staan en gaan verder lopen, kijken of we een Blue bird taksi vinden, die een meter heeft, maar hier rijden er niet zoveel. We gaan naar een dunk 'n donuts winkel waar WiFi is. Helaas werkt de WiFi niet zo goed en de mensen daar weten ook niet echt waar we heen moeten en kunnen ook niet zo goed Engels. Ook weer spannend, we worden weer op onszelf aangewezen. Ik ga naar het toilet. Het is een hurk toilet. Meestal heb ik deze overgeslagen, maar ik moet zo nodig dat ik het gewoon probeer.
We lopen naar buiten en kijken om ons heen. Voor een taksi, er komt weer niks voorbij rijden. Dan gaan we maar naar de taksi chauffeurs waar we met de bus zijn aangekomen. Daar komt het onderhandelen weer. Wij laten het adres van het hostel zien, wat we al hadden geboekt. Hij zegt 70.000 rp. Wij meteen in een koor: nee dat is teveel. Ik met m'n strenge hoofd, 30.000! Toen zeiden hun weer 50.000 en ik draai me om en zei nee ook teveel, toen roepen ze ons terug en we kwamen uit op 40.000 rp. Eenmaal bij het hostel aangekomen worden we leuk ontvangen, het is een beetje een hippie hostel. De kamer is oké, maar niet op en top schoon, op de bovenste verdieping, derde etage, maar de badkamer is ook een beetje smerig. Dit is niet echt wat voor mij, maar wel het echte Backpacken. De badkamer heeft ook geen deur, maar douche gordijntjes. Bij het raam zitten grote kieren, verder geen horren ofzo. We zijn de enige in het hostel, hij zei dat er nog Duitsers komen, maar zijn al laat. We droppen onze backpacks en rugtas en gaan naar beneden. Een meneer van het hostel is tourguide en probeert ons tourtjes aan te smeren. Hij ziet ook meteen dat ik Indonesisch ben. Maar het belangrijkste in Bandung is het vinden van het oude huis van m'n opa en oma. De man helpt ons wel en laat zien waar er een straat is met restaurantjes en bars. We bedanken hem vriendelijk en zeggen dat we gaan eten en erover nadenken. We lopen door de straatjes en het is zo armoedig als het maar kan, mensen met eettentjes, mensen die langs de kant van de weg slapen, vuil overal, een geur, waarvan ik niet wil weten wat het is. We lopen eerst verkeerd. En ik ben bijna aangereden, kon nog net m'n voeten weg doen met behulp van m'n handen op de auto. Zelfs omstanders schrikken ervan. We lopen langs de kant van de weg, want je hebt er geen stoepen.
We komen bij de wijk die ons is uitgelegd en al snel zien we meer Nederlanders lopen. We kijken om ons heen welke restaurant er leuk uitziet. Uit 1 restaurant komt live muziek, Karaoke achtig. Er zitten alleen maar Indonesiërs, te eten en genieten van de live muziek. We nemen nasi goreng speciaal. Hier ook geen bier te verkrijgen. Het eten is heerlijk. We praten over wat we de volgende dag willen doen. Sanne komt met het voorstel om een privé chauffeur te nemen, dan kunnen we ook naar Cimahi, huis van m'n opa en oma. Super idee! We gaan naar een barretje en drinken een biertje. Daar zijn ook meteen veel mensen die dingen aan je vragen en aan je willen verkopen. Na het biertje gaan we naar het hostel. Als we daar aankomen wordt er ook live muziek gespeeld, super gezellig. Ik ga bellen met Sander. Het is dan bijna Koningsnacht. Als ik in onze kamer op de wc zit, zie ik vanachter de spiegel een salamander om het hoekje kijken, gelukkig is hij snel weg. Ik kan niet heel goed slapen en als ik eindelijk slaap, raakt Sanne me aan in d'r slaap en volgens mij is zij ook gewoon enthousiast in de volgende dag. De volgende worden we al om 8 uur opgehaald. Het is een lieve taxichauffeur, 52 jaar en ik kan met 'm lachen. Hij doet ook veel moeite om de kerk te vinden in Cimahi van de opa van mijn vader, opa Cordes. Het lijkt wel of ik in Spoorloos zit. En zo bijzonder om hier te zijn, waar m'n opa en oma, ooms en tante hebben gelopen. De taksi chauffeur, Yaya, doet echt veel moeite en vraagt aan mensen waar de kerk Elim is. Ik zei er is een fabriek in de buurt. We komen aan bij een kerk, al is er al wel eea verbouwd. Een vrouw komt eraan lopen en het blijft nog onzeker of we echt wel bij het juiste zijn. Ik zei de naam Cordes, maar ze weten het niet. En ik zei een oude brood fabriek en ineens zeiden ze Owja! Dat klopt! Ze wijzen naar de zijkant. Het is nu een meubel fabriek. Als we nog buiten staan wil de vrouw van de kerk nu met ons op de foto. We rijden weer weg en gaan nu naar het militair gebied, waar m'n opa heeft gewerkt en m'n oom Ad is geboren in het militair hospitaal. Overal zie je militaire gebouwen. Militairen buiten lopen, maar ook schoolgaande kinderen. Aan de kant van de weg zijn kraampjes met legerkleding/army print. Tussen de burgers, zie je de vele militairen lopen. Bijzonder om dit allemaal te zien en je voor te stellen hoe het vroeger moest zijn geweest. Als we bij het militair hospitaal aankomen maak ik er foto's van. Het ziet er allemaal netjes uit, het kan natuurlijk ook net nieuw zijn en helemaal verbouwd. Het is inmiddels al een tijd geleden, 66 jaar, schat ik, dat m'n oom Ad ook daar is geboren. Bij het militair hospitaal zitten we weer vast in de menigte met auto's, scooters, bussen. Je houdt je hier niet aan dat er 2 banen zijn, iedereen drukt z'n voertuig gewoon zo ver als het kan, toeteren om te waarschuwen dat ze verder rijden of erlangs gaan. Mensen in andere auto's of op scooters kijken naar ons. Nog steeds vreemd om een blanda te zien of mij, een halve. We gaan nu naar een begraafplaats en ereveld. Wij hadden hier niet om gevraagd, maar oké, achter de normale is Nederlands ere begraafplaats voor KNIL militairen. Als we aan komen rijden zwaaien heel vrolijk vrouwen met bloemen naar ons, ik zwaai terug en achteraf dacht ik, tuurlijk ze willen verkopen. Als we zijn uitgestapt en ik onder de indruk ben van de vele grafen die er zijn, het geluid, het zicht, staan ze al met z'n vijven te bedelen of we wat willen kopen. Ik reageer nog niet, ik moet eerst alles even ik me opnemen. Meteen de dames die haast smeken en ik ben onder de indruk van wat ik zie. Sanne koopt wel een bloemetje. Als ik even in de mappen kijk, die aan me is gegeven door iemand die er werkt, zijn er ook net 2 Nederlandse dames aangekomen, ze lopen met iemand naar een graf toe. Vast hun opa of zelfs nog hun vader. Ze hebben ook een boek liggen met oorlogsgraven van Jakarta, ik kijk erin en zie een Von Bannisseht, Koninklijke Marine, 35 jaar geworden. We gaan verder rijden, ik kijk me nog een keer om naar de vele graven, collega's van opa, ook hele jonge mannen.
Yaya zegt dat we naar een waterval gaan, met 540 treden. Leuk! Heb alleen nog wel zere kuiten van de busreis. De rit ernaar toe is erg mooi, we komen langs dorpjes l, zien hoe mensen leven en gaan omhoog de bergen in. Yaya gaat zelf niet mee. Wij moeten trouwens meer entree betalen dan de locals.
We kunnen helaas niet heel ver naar beneden naar de waterval. En er zijn 3 dames die ook met ons op de foto willen. We maken ook wat foto's en gaan dan Yaya zoeken. Hij staat bij eetkraampjes. We gaan daar ook even zitten bij de mensen die daar wonen/werken. Een jong stel met een baby wil met ons op de foto. Ik krijg de baby in m'n armen gedrukt, lief meisje van 5 maanden. De man die daar het parkeren regelt ziet ook aan me dat ik half ben, we praten erover en hij zegt dat ik een mooie lach heb, dat ik openheid uitstraal. Ik betaal de parkeer kaart en nu gaan we naar de Jl. Gandapura straat (voorheen Nassaulaan). Onderweg zie ik ineens 3 apen in het wild, wat geinig! Bijzonder om daar te zijn, het huis te zien. Nummer 17 is nu een chocolade en taarten winkel. Yaya praat met mensen uit de buurt en zij zeggen dat het huis ernaast de originele is. Ik probeer het me voor te stellen, want ik dacht, als ik het goede huis van foto 's de in m'n hoofd heb, dat er een veranda was. Yaya zegt, we blijven hier even een half uurtje zitten. Ik denk aan dat het er vroeger allemaal veel mooier moeten hebben uitgezien. Er loopt een mannetje voorbij die mais verkoopt. Yaya zegt willen jullie? Maar eigenlijk niet zoveel zin in, ik ben een beetje voorzichtig omdat ik last heb van m'n buik. Yaya neemt wel mais om de man niet teleur te stellen. Sanne en ik stellen voor om ergens te lunchen en ik wil Cjendol. Hij zegt dat waar we gaan eten geen Cjendol is, maar we kunnen wel ergens langs de kant van de weg kopen. Als we eraan komen, doet Yaya zijn raam open en vraagt on Cjendol. Ik stap uit en ik zeg, zonder ijs. Ook wel spannend of ik hier niet zieker van ga worden. Het was zo lekker, Sanne neemt ook wat slokjes en wil
dit ook vaker proberen. Yaya vraagt of we cheap of expensive willen eten. Cheap lekker zei hij en wij zeggen ook cheap is lekker. Als we aankomen worden we weer vriendelijk ontvangen en krijgen we meteen een bordje met rijst, rundvlees en atjar. Het smaakt goed. Yaya wil geen eten, ook al hebben we het aangeboden. Hij neemt een juice. Na een fotoreportage, omdat de hele familie ook met ons op de foto willen, gaan we weer weg. Hij gaat ons afzetten bij een voorstellen van Wajong poppen, angklung en traditionele dans. We zijn daar ruim om tijd. We gaan daar gewoon zitten en drinken wat. Er stromen nog meer mensen binnen en het gaat ook hozen. We zitten bedekt gelukkig. Deze ceremonies worden meestal voor besnijdenissen of iets dergelijks gehouden. Er komen bussen vol toeristen aan en ook groepen met Nederlanders. We nemen al plaats, de Wajong voorstelling is eerst, het is in het Indonesisch dus voor ons niet te volgen en het is ook saai. Dit was maar 10minuten, maar ik las in het Nederlands programma boekje dat Wajong poppen voorstelling eigenlijk 7 uur duurt. en eigenlijk alleen kinderen doen de voorstelling. Super schattig. Ik vind het heel bijzonder om dit te zien. Na een tijdje krijgen wij ook een Angklung en krijgen we les. Iedereen heeft een andere soort, we leren het door handgebaren die iedereen op de Angklung heeft en de leraar handgebaren maakt. Op het eind kiezen de kindjes mensen uit het publiek uit om mee te dansen. Een klein meisje, heel schattig, kiest de langste Nederlandse man die er zit. Na 1,5 uur is het afgelopen, Yaya heeft ons hier afgezet, dus we moeten een taksi regelen. We lopen eerst langs de straat, maar het verkeer is erg druk. We lopen weer terug en vragen of zij een taksi voor ons willen bellen. Het duurt ong. 20 minuten en onderweg is het ook behoorlijk druk. We staan veel in de file. In het hostel aangekomen gaan we opfrissen en na een belletje met Sander die Koningsnacht aan het vieren is gaan we weer bij hetzelfde restaurant eten en bedenken hoe we in Yogjakarta komen. Bij een indomaret (supermarkt) heb je automaten waar je tickets kunt kopen. Alleen alle trein tickets zijn uitverkocht, dit hadden we dus eerder moeten doen. Met de trein duurt het 8 uur en met een bus minimaal 12 uur. Vluchten zitten ook vol. De mensen in het hostel stellen voor om toch eerst naar het treinstation te gaan, misschien is er toch wat over ivm annuleringen. De Duitse mensen zitten ook beneden, een stel van midden 30 die al 15 maanden aan het reizen zijn. We gaan optijd slapen, omdat we 5.15 uur al de wekker hebben gezet. We hebben de waaier op ons gericht, maar het is toch nog bloedje heet. In de ochtend gaan we snel inpakken, we ontbijten niet en gaan op pas, iets later dan gepland, want ik schoot niet op. Het treinstation is op loopafstand. We worden vriendelijk begroet door de mensen op straat, nog steeds zijn we een bezienswaardigheid, ook met onze grote backpacks op. Op het treinstation worden we teleurgesteld omdat er geen treinen beschikbaar zijn. Buiten staan taksi's en we onderhandelen over de prijs. Het is even rijden naar het bus station. De taksi chauffeur zet ons bij een groepje mannen af die weten welke bus naar Yogyakarta gaan. We zijn er al om 7 uur en de bus gaat pas om 10 uur. Ik raak aan de praat met de Indonesische mannen, m'n lengte vinden ze weer lollig, maar ze zijn allemaal super aardig en bieden me van alles aan. We lopen een rondje, ik heb eindelijk wel zin in koffie. We lopen langs de kraampjes op het busstation. Ik vraag om koffie, waarschijnlijk met kokend water gemaakt en een zakje oplos koffie. Ik loop weg met het hete plastic bekertje. De eerste slok is smerig, maar ik zet door, ik begin m'n blog maar af te maken en Sanne te lezen. De vorige avond heb ik al wen hotel gereserveerd. 2 nachten in een wat luxere hotel en kamer in Yogjakarta. We besluiten ook om een massage salon op te zoeken de volgende dag. In de bus is minder beenruimte dan de heenreis naar Bandung en deze reis duurt langer, maar we rijden naar mooier gebied, meer heuvels, meer natuur. Wel binnen door, want er zijn geen snelwegen, we moeten 400km. We rijden langs dorpjes waar je van dichtbij kunt zien hoe de mensen leven. Heel veel armoede, maar toch zie je dat ze hecht zijn en gelukkig met wat ze hebben. Kleine hutjes van hout, met hele gezinnen en zelfs non opa en/of oma. Ik zie super veel mensen die reparaties aan motors en scooters doen, hetzelfde als wat Sander in Nederland doet. Iedereen gaat aan het werk op het land en kinderen hebben van 7 tot 12 uur school. Ik zie dat mensen gewoon hun handen wassen in plassen op de grond. Jongens van 10/11 jaar roken al. Mensen met wel normale huizen hebben werkers, die buiten al aan het schoonmaken zijn. De buschauffeur rijdt als een malloot. Zelfs de bagage valt naar beneden. In Nederland is het normaal dat we bij een bocht niet gaan inhalen, hier is het gewoon wel doen en hopen dat het goed gaat. Als we na 5 uur gaan pauze houden, wordt de bus ook volgeladen met goederen en etenswaren, waarschijnlijk om in de dorpen af te geven. Er komen wel 7 mensen binnen die eten en drinken willen verkopen. De mensen zeiden dat het 12 uur duurde, het is zeker een lange zit, maar we zien zoveel. We hebben het er wel voor over. Alhoewel ik het zwaar heb de laatste uurtjes, ik was al niet lekker, m'n nek doet pijn, heb ik al last van heimwee, je zit echt met je knieën tegen de stoel, er komen bij elke stops mannetjes in de bus die geld van je willen. Maar met een peptalk en dikke knuffel van Sanne ging het weer iets beter. Talitha voor het eerst op backpack vakantie! De realiteit. We hebben er in totaal 13 uur over gedaan! Blij, maar echt kapot komen we aan. Nu onderhandelen met een taksi, normaal kost het tussen de 20.000-30.000 rp, nu zei de man 100.000, hij wou niet onderhandelen, hij wist toch wel dat we mee moesten, omdat we geen andere keus hadden. Hij maakte een special price: 90.000. Ook een stelletje uit Hawaï dat in de bus zat kwam ermee bemoeien, misschien had de jongen meer indruk, hij zei ook, kom op, we hebben een lange reis van 13 uur gehad, wees redelijk, maar de man bleef lachen en het bleef bij 90.000, dat is dit land, het hoort erbij, maar ik kan niet tegen onredelijkheid of oneerlijkheid. Ik werd behoorlijk chagrijnig. Ik zei A warm welcome in Yogjakarta, Terima Kasih!
Bij het hotel aangekomen ziet alles er super goed uit! Heerlijk bedje en mooie badkamer! Ik bel met Sander en laat m'n moeder en broer weten waar ik ben. En na het douchen gaan we slapen. We besluiten de wekker te zetten voor t ontbijt, om daarna weer te slapen. Om half 8 werden we al gebeld wat voor ontbijt we wilde, ze begrepen het niet! Ik had liever nasi goreng, Sanne zei downstairs, maar ze kwamen na een kwartiertje op de deur kloppen met thee en toast met chocolade. Ik had het nog niet gegeten, lag nog te slapen en om 9 uur liepen we naar beneden, maar er was geen ontbijt, we hebben onze vuile was gebracht op een hoekje van de straat, 1,50 euro pp, komen ze vanavond in onze kamer brengen. Ik m'n toast opgegeten op de kamer, niet helemaal, want ik zag ineens beestjes oo het bord lopen, hele kleine, ik ben bang dat ik meteen enge ziektes krijg. We hebben nog 2,5 uur geslapen. Vandaag gaan we relaxen, slenteren, eten, eten, eten en morgen misschien de Borobudor, maandag/dinsdag bekijken dat we naar de Bromo vulkaan kunnen op de weg naar Bali.